ویرانی

از من جدا شد برگ‌های کوچک و زردم

خالی شد از گنجشک‌هایم شانه‌ی سردم

من که خودم پاییز بودم، آمدی، هر روز

با طعنه‌ی برف زمستان تو سر‌ کردم

با شوق تو از پیله دل کندم، به امیدت

پیراهن تنهایی خود را درآوردم

پروانه‌ای آواره ماندم، خام و نو پرواز

حالا کنارت بیشتر آماده‌ی دردم

قبلا نسیم خوب و آرام سحر بودم

حالا شبیه بادهای تند شبگردم

هر شهر، ویران شد سر راه من از وقتی

دنبال کنج سرپناهی امن می‌گردم

با این خرابی‌ها که دنبال خودم دارم

شهر تو هم یک روز آخر می‌کند طردم

ساعت شنی

تمام زندگی‌ام روی هم تلنبار است

شبیه ریزش یک ساعت شنی شده‌ام

و لحظه لحظه به آخر رسیده رود دلم

پس از عبور تو مرداب ساکنی شده‌ام

 

 از اشتیاق و هیاهو رسیده‌ام به سکون

دلم برای کمی اضطراب لک زده است

دروغ بوده کنارت تمام دلخوشی‌ام

دلم برای دروغ و سراب لک زده است

 

خیال کردم از اینجای قصه با منی و

ستاره‌ای به شب تیره‌ام اضافه شده

تو از قبیله‌ی نوری و زیر چادر من

نگاه روشنت از تیرگی کلافه شده

 

بنای باورم از تو نشست کرده ولی

مواظبم کسی از این خرابه رد نشود

جنازه‌ی دل من مانده زیر این همه درد

خدا کند سر این قصه با تو بد نشود

 

کنار می‌کشم آخر به نفع خنده‌ی تو

رسیده زندگی‌ام به شمارش معکوس

کنار می‌کشم از طعم بکر رویایت

پناه می‌برم از تو به تلخی کابوس